12 listopada 1921 roku powstaje Zwierzyniecki Klub Sportowy. Klub założyli gracze Cracovii II ówcześni mistrzowie Polski Klasy B, którzy zostali ukarani przez władze Cracovii. Z karą się nie pogodzili i odeszli tworząc Zwierzyniecki Klub Sportowy.

W początkach swojej działalności Klub nie posiadał własnego stadionu, swoje mecze rozgrywał najczęściej na treningowym boisku Wisły lub na stadionie krakowskiej Legii.

28 stycznia 1945 roku Zwierzyniecki Klub Sportowy uczestniczył w pierwszym rozegranym po wojnie meczu piłkarskim w Krakowie, przeciwnikiem była RzKS Juvenia Kraków (wynik: 2-2), a zaraz potem rozegrano mecz między Wisłą a Cracovią.

Okupacja hitlerowska zmusza zawodników i działaczy do konspiracyjnej pracy sportowej, okupionej niejednym życiem.

W roku 1945, po wyzwoleniu Krakowa, Zwierzyniecki Klub Sportowy wznawia swoją działalność, a lata powojenne to okres spontanicznego rozwoju, wielosekcyjnej działalności sportowej. Klub oprócz ambitnych piłkarzy posiadał też sekcje: szermierzy, narciarzy, tenisistów, tenisistów stołowych, boksu, kręgli, brydżową, lekkoatletyczną, siatkarek i siatkarzy, koszykarek i koszykarzy, a także piłkarzy ręcznych. W 1949 roku Klub przystępuje do Zrzeszenia Sportowego „Budowlani”. W 1957 roku wraca do swojej poprzedniej nazwy, a uchwałą Rady Narodowej Miasta Krakowa otrzymuje boisko na krakowskich Błoniach. W tym okresie największej sławy przysporzyła Klubowi sekcja szermiercza. Klub ze Zwierzyńca na całym świecie rozsławiali m.in. Zbigniew Czajkowski, Wojciech Zabłocki, Zbigniew Przeździecki, Leszek Suski, Maria Sołtanowa. Sukcesy odnosiły także inne sekcje, jak np. kobiecej koszykówki, której zawodniczki Irena Bakalarz, Janina Kosiba i Halina Szostak reprezentowały barwy Polski. Sekcja piłki ręcznej należała do czołowych zespołów naszego kraju. Juniorzy trenowani przez Romana Pyjosa zdobyli w sezonie 1960/1961 tytuł wicemistrza kraju. Sekcja piłki nożnej po zdobyciu mistrzostwa klasy A, była o krok od wejścia do II ligi. Na przełomie lat 60. i 70. wyraźnie zarysowuje się regres Klubu, spowodowany trudnościami finansowymi. Powoduje to, że Zwierzyniecki Klub Sportowy po zawieszeniu sekcji koszykówki i piłki ręcznej staje się w 1971 roku klubem jednosekcyjnym. W 1972 roku zostaje oddany do użytku budynek klubowy. Zwierzyniecki swoją działalność skupia na szkoleniu młodzieży. W latach 80. i 90. zespół rozgrywa swoje mecze w V lidze małopolskiej, dochodzi do półfinału Pucharu Polski na szczeblu Okręgu Małopolskiego, ulegając nieznacznie drużynie krakowskiej Wisły. Wychowuje wielu młodych, ambitnych piłkarzy (m. in. Rafał Grodzicki).

Lata 2000-2021 to ciągła finansowa i organizacyjna walka o byt na piłkarskiej mapie Krakowa. Drużyna seniorów walczy ze zmiennym szczęściem, balansując na pograniczu A i B klasy. Jednak w 2020 r. odnosi znaczący sukces, awansuje do Klasy Okręgowej.

Znana w całym Krakowie jest drużyna oldboyów, którzy barw Zwierzynieckiego bronili w rozgrywkach I, a obecnie II Ligi Oldboyów.

Nadal szkolona jest tutaj młodzież, co jest ewenementem w skali naszej dzielnicy (młodziki, trampkarze i juniorzy).

Klub współpracuje z Radą Dzielnicy, Warsztatami Terapii Zajęciowej, placówkami oświaty – organizując wiele imprez kulturalnych, sportowych i rekreacyjnych.

Władze Klubu w 2009 roku planowały przebudowę (dostosowanie do standardów obowiązujących w XXI wieku) obiektu mieszczącego się przy ul. Na Błoniach 1, który od 2001 r. nosi imię Mieczysława „Siuby” Wawrzusiaka. Jednak mimo usilnych starań władz klubowych oraz samorządowych nie uzyskało to przedsięwzięcie planowanego rezultatu. Co nie udało się w 2009 roku, udało się w roku jubileuszowym 100-lecia jego powstania. Klub doczekał się nowego zaplecza. Przebudowa objęła dwa parterowe budynki z lat 60. i 70. Jeden z nich  służy obecnie jako siedziba klubu wraz z sekretariatem i świetlicą .  Drugi zaadaptowany został na nowe szatnie dla zawodników z zapleczem sanitarno – higienicznym oraz magazynami i pomieszczeniem gospodarza klubu. Modernizacji doczekało się również boisko, które posiada oświetlenie i system nawadniania. 

Największe sukcesy „Zwierzynieckich Lajkoników”:

  1. Sekcja szermiercza :

  • 1949 rok: Mistrzostwo Polski męskiej drużyny we florecie i Tadeusza Mroczka w szpadzie, wicemistrzostwo Zbigniewa Przeździeckiego w szabli, brązowy medal męskiej drużyny w szabli i Zbigniewa Przeździeckiego we florecie;

  • 1950 rok: Mistrzostwo Polski męskiej drużyny we florecie, wicemistrzostwo Marii Sołtan we florecie i Jerzego Zawadzkiego w szpadzie, brązowy medal męskiej drużyny w szabli, męskiej drużyny w szpadzie i Zbigniewa Przeździeckiego we florecie;

  • 1951 rok: Mistrzostwo Polski męskiej drużyny i Wojciecha Zabłockiego w szabli, wicemistrzostwo Leszka Suskiego w szabli, brązowy medal Zbigniewa Przeździeckiego we florecie;

  • 1952 rok: Mistrzostwo Polski męskiej drużyny we florecie oraz męskiej drużyny i Wojciecha Zabłockiego w szabli, wicemistrzostwo Marii Sołtan we florecie, brązowy medal Zbigniewa Czajkowskiego we florecie i Jerzego Twardokensa w szabli;

  • 1953 rok: Mistrzostwo Polski Jerzego Twardokensa we florecie, wicemistrzostwo męskiej drużyny i Zbigniewa Przeździeckiego we florecie oraz męskiej drużyny i Wojciecha Zabłockiego w szabli;

  • 1954 rok: Mistrzostwo Polski Wojciecha Zabłockiego w szabli, wicemistrzostwo Marii Sołtan we florecie, brązowy medal Zbigniewa Przeździeckiego we florecie;

  • 1955 rok: Mistrzostwo polski Jerzego Twardokensa w szabli,

  • 1956 rok: wicemistrzostwo Polski Wojciecha Zabłockiego w szabli i Janusza Maciejewskiego w szpadzie, brązowy medal Jerzego Twardokensa we florecie.

  • WOJCIECH ZABŁOCKI:

  • Starty olimpijskie i w mistrzostwach świata:

– Helsinki 1952 r. – miejsce 5–8 w drużynie, indywidualnie odpadł w ćwierćfinałowych walkach grupowych;

– Melbourne 1956 r. – srebrny medal w drużynie, 6 miejsce indywidualnie;

– Rzym 1960 r. – srebrny medal w drużynie, 5 miejsce indywidualnie;

– Tokio 1964 r. – brązowy medal w drużynie, nie startował indywidualnie.

– 1953 r. – 3 miejsce drużynowo; indywidualny mistrz świata juniorów;

– 1954 r. – 2 miejsce drużynowo;

– 1955 r. – 4 miejsce indywidualnie;

– 1957 r. – 3 miejsce drużynowo;

– 1958 r. – 3 miejsce drużynowo;

– 1959 r. – 1 miejsce drużynowo;

– 1961 r. – 1 miejsce drużynowo i 3 miejsce indywidualnie;

– 1962 r. – 1 miejsce drużynowo;

– 1963 r. – 1 miejsce drużynowo.

  1. Sekcja Piłki Ręcznej:

  • 1956 rok: tytuł mistrza Krakowa oraz czwarte miejsce w mistrzostwach Polski (7-ek). Roman Pyjos zostaje powołany do reprezentacji Polski w 11-osobowej piłce ręcznej. W spotkaniu z NRD pełni funkcję kapitana drużyny.

  • 1957 rok: do reprezentacji Polski na mecze z NRD i Węgrami zostaje ponownie powołany Roman Pyjos.

  • Sezon 1958/1959: pierwsze miejsce w mistrzostwach okręgu krakowskiego i tytuł mistrza Krakowa. W rozgrywkach półfinałowych o mistrzostwo Polski pierwsze miejsce a finałowych czwarte. Do reprezentacji Polski powoływani są Roman Pyjosa do reprezentacji Krakowa S. Dębski i A. Szewczyk.

  • Sezon 1959/1960: tytuł mistrza Krakowa.

  • Sezon 1960/1961: pierwsze miejsce w rozgrywkach organizowanych przez KOZPR, a następnie tytuł wicemistrza Polski juniorów. Seniorzy zdobywają puchar KOZPR i siódme miejsce w I lidze siódemek.